Met vijftien fanatieke fietsers – mannen én vrouwen – trokken we een week lang door de indrukwekkende Pyreneeën. We kregen te maken met verzengende hitte van boven de 35 graden, steile beklimmingen waar je stil van werd (letterlijk), horzels die ons regelmatig lek prikten, en een keuken met een verraderlijk opstaand randje – vooral lastig voor Rogér.
Gelukkig hadden we onderweg onze eigen volgwagen met John en Marie-José. Zij voorzagen ons van ijskoude blikjes cola of fanta en boden hulp bij pech. Onze voorzitter maakte daar na een onherstelbare lekke band dankbaar gebruik van.
Onze gastvrouw zorgde elke ochtend voor het ontbijt en de gastheer zette ’s avonds een heerlijke maaltijd op tafel. We hoefden alleen maar aan te schuiven. Een eitje bij het ontbijt bleek net iets te veel gevraagd – het blijven natuurlijk wel Fransen ;-)
Het was al snel duidelijk dat Wout en Joris de snelste klimmers waren. Ondanks Rogér’s uitgewerkte ploegentactiek en zijn motiverende ochtendbriefings, konden we niet voorkomen dat Joris uiteindelijk met de gele trui naar huis ging.
Erik wist af en toe verrassend snel boven te komen en slaagde erin om al op de eerste dag de vaatwasser te slopen – instructies lezen vond hij blijkbaar niet nodig. Het matrasje was aan de dunne kant, en in de slaapkamer werd meer gelucht dan geslapen door de hoeveelheid scheten die gelaten werden.
Toch had ik deze week voor geen goud willen missen. Samen afzien, lachen, zweten en genieten. Bedankt allemaal voor deze geweldige ervaring – ik hoop er volgend jaar weer bij te zijn!